Sommige dingen zijn goud waard! Zelfs een handgemaakte blauwe aardewerk mok kan dat zijn. Waarde voeg je immers zelf toe door het verhaal er achter te delen. Nou bij deze dan!

Ik kreeg bezoek in het hoge noorden van mijn Brabantse huisgenoot tijdens een onvergetelijke periode in mijn leven; de Streeplandsedijk-tijd! Ze nam haar blauwe mok mee. Dat verdient wat uitleg. Want waarom vinden wij dat nou zo memorabel?

De Streeplandsedijk-tijd dus, die is voor ons onbetaalbaar, onvergetelijk en eigenlijk ook onbeschrijfelijk. Met recht een tijdperk was dat.

Zij woonde al in het polderhuisje aan de Streeplandsedijk toen ik een tijdelijk onderkomen zocht. Een oud boerderijtje was het eigenlijk. Maar vergeet alle pittoreske ideeën die de term ‘een oud boerderijtje’ bij je oproept… Het was vooral oud zeg maar. Knus wel hoor, maar oud, dat wel…

Ze was net bezig met haar huisbaas of ze de bovenverdieping mocht verhuren aan een eventuele huisgenoot. Ze was er toch een paar dagen in de week niet ivm werk ver weg. Dan zou het wat meer bewoond zijn en als ze wel thuis was zou het bovendien veel gezelliger zijn met nog iemand in huis.

Precies op die dag gaf ik aan dat ik iets tijdelijks en eenvoudigs zocht voor een tijdje, maximaal een jaar. Ik had toen overigens nog niet het flauwste idee dat ik naar Friesland zou gaan verhuizen. Het was voor mij rete spannend. Ik ging mijn (schijnbare)zekerheid van mijn energie A++ huis van toen, opgeven. Ik verkocht het aan mijn toenmalige partner en ging met minimale bezittingen op twee kamertjes wonen van het oude tochtige huisje in de polder van het dorp waar ik geboren was.

Het huis dat ik verkocht had ik met Robert gebouwd. We hadden samen altijd al gezegd dat we ooit, als het goed met hem zou blijven gaan eens echt vrij in het groen zouden gaan wonen om wonen en werken te kunnen gaan combineren. Dat ik het huis dat wij met zoveel liefde hadden bewoond ging verkopen was daarom enerzijds logisch. Anderzijds was het een enorme stap. De partner waarmee ik na Roberts overlijden had samengewoond wilde het graag van mij kopen toen wij onze relatie beëindigden. Het voelde goed, want ik was daardoor vrij om mijn leven verder te gaan ontdekken, te gaan doen wat Robert en ik samen hadden bedacht. Dus toch ook weer verder stappen en niet te blijven hangen op een plek waar ik ooit gelukkig was. Het was al met al dus een reuze stap die ik maakte… Ik ging het doen…!!! Want het mocht dus van de huisbaas, dat er iemand bij kwam wonen.

Ik was er thuis in een hele diepe betekenis van dat woord. Het huisje voldeed dan wel niet aan de verwachtingen van een huis zoals dat in mijn omgeving ‘normaal’ gevonden wordt, ik merkte dat het heel erg goed bij mij in die periode van mijn leven paste. Ik handel in de ogen van sommigen altijd heel snel en in grote stappen. Menigeen zegt dat ik beter wat langer kan nadenken voordat ik grote beslissing neemt. Maar tegelijkertijd kan niemand kan mij vertellen van welke grote beslissingen ik spijt heb gekregen. Stomweg omdat die er niet zijn. Wie met zijn hart besluit valt zich niet zo snel een buil is mijn uitgangspunt. Zo simpel is dat. Maar nu, nu ik daar zo ‘aftands woonde’ vonden velen dat ik juist wel snel weer weg moest. Grappig vond ik dat, deed ik eens iets trager, was het weer niet goed 😉

Want ik zat er best. Ik genoot van de imperfectie, van het delen met mijn huisgenoot. Ik genoot van de rust in die polder. Ik had niet eens een auto. Het raakte mij niet. Ik genoot zelfs van het fietsen door de wind en regen. Ok, dat laatste niet heel lang, maar ik heb het wel een hele tijd volgehouden. Maar eerlijk is eerlijk, toen ik het geld van de verkoop van mijn huis op de bank had kocht ik wel weer een autootje. Mijn bestelautootje, zo’n stoer ding! Het paste perfect bij mij op dat moment. Een autootje dat symbool stond voor een periode waarin bakken werk werden verzet om een volgende stap te kunnen maken.

Ik kende mijn huisgenoot eigenlijk helemaal niet echt goed dus toen ik zonder lang nadenken besloot dat ik bij haar in zou gaan wonen.

Ze zat bij mij op de les, daar kende ik haar nog maar heel kort van. Tijdens de kennismakingsles en het napraten daarna resoneerde er al wel iets. Zelfde dorp opgegroeid, zij in het buitengebied ik in de bebouwde kom. Dat was het enige verschil. Maar de basisschool met al haar typische dingen kenden we beide van binnen en van buiten.

Hoe we ons als kind ook al, zonder dat toen natuurlijk te kunnen benoemen, vervreemd en verbonden tegelijk in het dorp hebben gevoeld. We kregen er al op die eerste dag kippenvel van. Nooit gedacht nog eens iemand te ontmoeten die dat zó het zelfde had beleefd als dat ik dat had.

We waren voor een dubbeltje geboren en we wisten wel degelijk dat we heel veel meer dan een kwartje zouden worden. En dat werden we. Daar, op die Streeplandsedijk. Jeetje, wat was het een onwijs gaaf proces wat wij daar meemaakte.

We gingen nog beter als daarvoor op onze eigen benen staan. Staan voor waar we in geloofde wat anderen om ons heen er soms ook van dachten. Beide bezig met bewustwording over een goede zorg voor moeder-aarde en dan natuurlijk ook gelijk voor jezelf, daarin vonden we elkaar naadloos. We leerden heel veel van elkaar. We deelden diep verdriet, spannende nieuwe stappen, nog niet gelukte stappen, teleurstellingen, successen en vooral hoe we steeds weer verder gingen en tenslotte met onze koppies boven het maaiveld uitkwamen.

We voelen ons stoer daar in die polder. Herstel, we wáren stoer daar in die polder. Zeker toen de diesel gestookte verwarmingsketel het op een erg natte en koude winterdag begaf.

Uiteraard hadden we met onze duurzame harten besloten om zo min mogelijk van die diesel te gaan stoken. De champignons groeide zo ongeveer ín ons huisje, maar we dachten vooral aan het milieu. We grapten dat er zelfs een kledinglijn was op de Streeplandsedijk. Een kledinglijn met veel laagjes en van hele dikke stoffen vooral 😉 Maar goed, die ketel dus, die begaf het. De monteur bleek een stagiaire en hij had het hoofdstuk ‘prehistorische diesel-combiketels’ nog niet gehad op school… Wij verkleumden in de keuken bij een mini elektrisch kacheltje met koffie uit dé blauwe mokken. Maarrrr… We Survived!  😉

Dé blauwe mokken, daar gaat het gouden-moment dat ik nu wil delen dus over. Ze woont inmiddels ook niet meer op die Streeplandsedijk. Ze heeft ook weer een normaal dak boven haar hoofd enzo. De blauwe mok die ze als kerstcadeautjes had gegeven, daar hebben we daar samen heel veel kopjes koffie uit gedronken in ons krakkemikkige keukentje wat amper een keukentje te noemen was. Het was dan ook niet de keuken zelf maar haar kooktalent dat we elke avond verrukkelijk gegeten hebben met de groente van het seizoen, uiteraard biologisch en het liefst van de lokale boer. Zij liet mij steeds weer ervaren dat je met talent altijd daar komt waar je hoort te zijn. De materiële zaken zijn bijzaak, en absoluut niet de hoofdzaak. Niet dat ik dat nog niet wist, maar ze liet het me weer zo aan de lijve ervaren.

Maar die mokken dus, er was er eentje voor haar en eentje voor mij. Dat ze vandaag uit haar tas haar eigen blauwe mok haalde om weer eens ouderwets bakse leut samen te nuttigen, nou dat was gewoon even een prachtig gouden moment dat ik graag met jullie deel!