Steeds maar weer iets nieuws te doen, die energie die bedoel ik. Ik ben er verzot op.

Vandaag was best een bijzondere dag. Veel van de creaties van mijn vader, hij maakte graag en goed meubels, vonden een volgende bestemming.

Sommige stukken deden nogal pijn om los te laten, maar toch klopte het wel hoor. Helemaal zoals hij was, nogal pragmatisch; Past het niet meer en kan het niet veranderd worden? Dan of het hout hergebruiken of het meubel aan iemand anders geven.

Simpel zat dus.

Maar daar waar je tijdens zijn leven wist dat hij zelf wel weer iets nieuws zou maken, weet je dat we daar vandaag de dag anderen voor vinden. En dat doet pijn. Sowieso, hoe goed het overlijden ook verwerkt is, het schuurt langs hele gevoelige plekken in mijn hart.

Ik had dat niet echt zo benoemd dat ik dat voelde. Ik voelde het gewoon vandaag,..

En ‘toevallig’ zeg ik argeloos, goh als we nou eens iets hebben wat als plantentafeltje kan dienen daar in die hoek, want ik mis daar iets van groen en iets van leven. Ronny denkt even na, scharrelt wat rond en komt terug met mijn vaders zaagbankje.

Het staat heel mooi vind ik zelf. Het past bij onze stijl, beetje stoer en dingen die eigenlijk een andere functie hebben gebruiken wij met plezier op een andere manier. Vinden wij gewoon leuk.

En zo komt het dus dat de energie van het steeds weer creëren dat onlosmakelijk met het zaagbankje verbonden is nu een ere plaats heeft. Ik geloof dat ik het bankje daardoor  nog wel het aller waardevolst vind om te koesteren!

Goed getimed dus om dat bankje juist vandaag zo’n plek te geven 😉