Vanaf vandaag worden de dagen weer langer. Dat is altijd zo’n houvast in de donkere dagen voor kerst.
Jaar na jaar neem ik me voor de lichte kant van december te zien. Het lukt altijd goed tot en met 5 december. Daarna wordt het uitdagender.
Niet dat ik alleen maar slechte herinneringen aan de feestdagen heb hoor, zeker niet zelfs. Maar toch, de melancholie van december, ik kan er gewoon niet omheen.
De muziek van de Top 2000, ook al is hij vrolijk, het raakt van alles en nog wat in mij. De hele lijst barst figuurlijk van herinneringen van toen. Super mooie herinneringen om te koesteren en te eren.
Als ik nog eens naar mijn stemlijstje kijk voel ik gelijk het kolkende gevoel dat overweldigd. Robert communiceert nog steeds volop door muziek heen.
Bij het samenstellen van het lijstje ben ik in mijn geheugen gaan graven, wat waren ook al weer die anekdotes die ik op papier had gezet voor het feest toen hij 40 werd?
O ja, dat met die pizza en Eros Ramazzotti.
Dat van die stiekem opgenomen tune van de ene programma dat ik zo grappig vond in mijn cd-speler van de auto.
Die regel van een rake songtekst die hij als welkomsttekst op mijn telefoon had gezet.
De cd die hij had samengesteld voor zijn collega’s als afscheid toen hij stopte met werken.
De bandjes (!) die hij ter gelegenheid van, ja van wat niet eigenlijk, maakte. Elke gelegenheid kreeg zijn eigen muziek play-listje in de vorm van een bandje. Oh, wat had hij Spotify leuk gevonden, hij was zeker weten een heavy user geworden 😉
Bij het samenstellen van het lijstje was mijn eigen geheugen op een gegeven moment leeg. Het werd vanzelf aangevuld met passende suggesties. Daarom genoot ik ook zo van het samenstellen ervan. Het groeide gewoon vanzelf.
Niet alleen bij het samenstellen van het lijstje, maar ook op andere momenten als ik knopen moet hakken, vragen heb waar geen antwoord op is, of iets waar ik tegenop zie; ik krijg reactie via muziek die mij zo maar ‘toevallig’ opvalt.
Wer bisto in het najaar van 2015, echt te pas en te onpas, in winkels, restaurants en op de radio in de auto. Moest ik misschien iets met Friesland…?
Als ik ergens verdrietig over ben hoor ik spontaan Alway’s look on the bright side of life.
Ik zag op tegen de eerste keer nieuwe liedjes van De Dijk te gaan horen. We luisterde, zeker de laatste cd, tot ver achter de komma naar de teksten. Ze zeiden ons veel. Er zou natuurlijk weer eens een nieuwe cd uitkomen die ik niet samen met Robert kon luisteren. Het eerste nummer dat ik van die cd hoorde was ‘Kan ik iets voor je doen’ een nummer rechtstreeks over troost.
Zaterdag waren we bij een optreden van de Dijk in Paradiso. Een geweldige avond beleefd in geweldig gezelschap. ‘Of het zaallicht even aan kon’ vroeg Huub van de Lubbe, zodat de bandleden even konden kijken wie er waren, … en ook wie er niet meer waren…
Raak, binnen gekomen.
Ik was er, Robert was er niet meer. Maar ze moeten hem haast wel in de energie gevoeld hebben. Want hij was er natuurlijk toch ook weer wel. ❤️
En zo worden de dagen dus ook weer lichter. Gewoon door dit hele gebeuren, hoe dat schijnbaar werkt na de dood, steeds meer en meer door te hebben.
wijplukkendedag.nl 