De Donorwet… ben ik voor of tegen automatisch donor zijn met de optie om aan te geven dat je het niet wilt. Doel is om op deze manier het donortekort te verkleinen.

Maar werkt dat ook? Ja, deels wel vermoed ik… Maarrrrr: waarom zou nu opeens wel iedereen de tijd nemen om het even zelf aan te geven als ze niet willen…  Het is toch mens-eigen om dit soort dingen op een to-do lijstje steeds maar weer verder naar onder te laten schuiven…

De kans dat je een orgaan krijgt van iemand die eigenlijk nog had willen registreren om niet te willen doneren bestaat met deze nieuwe wet.

Wie wil er nou een cadeau van iemand krijgen dat met tegenzin gegeven wordt???

Wetten werken niet als het over leven en dood gaat

Dit soort wezenlijke zaken over leven en  dood laten zich nu eenmaal lastig met een wet regelen. Dat weet je als je wel eens van dichtbij een verstervingsproces heeft mogen beleven. Alles kan dan opeens anders zijn dan het in het volle leven is beleefd.

Daarom, wie donor wil zijn zegt vanuit het hart ja! Een wet is overbodig.

Traag stervensproces

Het kan zijn dat het verhaal van Britt Dekker bij DWDD tegenstanders laat veranderen in voorstanders, want wil wil postuum nou geen heldendaad verrichten? Hoewel het verhaal op en top op zijn Britt’s verteld wordt waarbij onterecht haar specifieke ervaring tot algemeen geldend lijkt te worden, is het wel een oprecht verhaal…

Maar hoe we het ook draaien of keren; iedereen die iets zegt over hoe het stervensproces er uitziet gaat uit van vele veronderstelling.

Diegene die op basis van de feiten die we wetenschappelijk gezien nu kennen over het leven conclusies trekt over wanneer je dood bent en waar je bewustzijn huist vergeet dat we haast niks weten over de dood… En zolang we dat niet weten zijn alle beweringen over de overgang van leven en dood onbetrouwbaar… Om met Herman Finkers te spreken: Als men glashard aan kan tonen dat ik me vergis, pas dan zal ik geloven dat er geen hemel is

Want wat zegt Britt ook als tussenzinnetje in haar verhaal dat tegenstanders laat twijfelen…? Het proces van hersendood worden duurt lang (of, beter gezegd, kan lang duren)… Dus alle gevoelens die het oproept om ook een heldendaad te doen na overlijden worden door die ene zin onbedoeld ook weer op losse schroeven gezet.

En dat is heel goed, want dit is precies waarover het gaat. Er is niet met wetten te regelen hoe het klopt voor jou op het moment dat het er op aan komt…

Tegen de wet, maar wel bewust donor

Hoewel ik dus tégen de wet ben heb ik wel gekozen om tóch donor te zijn. Donor zijn vergezeld  met mijn vurige wens dat mijn bewustzijn inderdaad elders huist dan in mijn brein en dus dat mijn ziel compleet blijft. Het is mijn persoonlijke keuze om de rust (als die er zou zijn) bij het overlijden op te geven om te kunnen doneren.

In het argument voor mij om het wél te doen schuilt ook een heel goed argument om het juist níet te doen. Zo simpel is het dus niet om iets te beredeneren dat hout snijdt, het is echt een gevoelskwestie.

Nogmaals, nikst is beter of slechter. Leven of dood zijn zelfs niet beter of slechter ten opzichte van elkaar. Maar ze zijn wel anders… Wie leeft kan iets manifesteren, iets beteken in letterlijke zin van wat je zielsgraag wilt. En dat maakt het leven zinvol.

Dus wie net als ik van het leven houdt kíest voor ja of nee. Niet meer, niet minder.