Het is alweer drie jaar geleden dat we als gezin een hele bijzondere tijd doormaakte. Eentje van ons, ons pa om het maar eens op zijn Brabants te zeggen, bereidde zich voor om te gaan hemelen.

Wij mochten mee toekijken in die laatste weken. Soms haast ademloos omdat het zo rustig ging en je niks aan de magie van die momenten wilde verstoren. Maar vaker juist met ingehouden adem omdat het op vele andere momenten juist weer zo lastig ging…

Het was hoe dan ook altijd adembenemend indrukwekkend.

Alsof de hemelpoorten steeds verder open gingen. Alsof we met elkaar stilletjes een kijkje mochten nemen hoe het daar waar was. Daar waar toen ook al dierbare waren en waar hij binnenkort ook heen ging. Ik beschreef dat toen alsof het leek dat er nieuwe update’s op onze menselijke harde schijven werden geïnstalleerd. Updates over het leven én de dood. Updates dus waar ik daarna heel veel aan heb gehad.

Wij als vader-dochter hadden altijd al een band zonder al te veel woorden. Dat is nu nog steeds zo. Ik deed/doe dingen die hij zelf niet zo 1,2,3 zou doen. Maar hij steunde/steunt mij altijd door dik en dun. Ook als het dingen waren die hij zelf niet zo snel zou durven of doen.

Regelmatig merk ik nu dat hij er is als ik met onze hond bezig ben. Dat is nou zo’n typisch iets waarvan hij zelf nooit zou weten hoe je dat nou aanpakt; een hond opvoeden?! Hij had helemaal niks met honden. Maar op een of andere manier merk ik dat hij heel regelmatig mee gaat als ik met Lola ga wandelen.

Soms voel ik me verdrietig dat hij niet meer heeft meegemaakt hoe goed ik op mijn pootjes terecht ben gekomen. Meestal kan ik gelijk daarna voelen dat hij het juíst allemaal ziet en dat hij geniet van ons hele gezin inclusief hond.

Hij is postuum toch nog een hondenliefhebber geworden geloof ik 😉