Wij krijgen een nieuwe badkamer. Niet geheel vrijwillig, er lekte iets nogal behoorlijk en een gedeeltelijke renovatie zou niet zo mooi worden omdat we geen reserve tegels maar hadden. Kortom, de hele boel moest maar opnieuw…

Ik vertelde aan Ronny dat het als een flashback voelt de afgelopen weken. Maar dat het ook heel helend werkt. Want alles gaat nu werkelijk geruisloos als ik het vergelijk met de situatie waarin ik zat in 2008. Poolse vakmannen die we niet konden uitleggen hoe we de dingen wilden hebben, stof tot in de verste hoeken van het huis vanwege het slopen van muren. En Robert die tussen al die onrust met zijn zeer beperkte conditie probeerde enig ritme in zijn dagen te houden om zo min mogelijk gezondheid te verliezen. Dat lukt amper natuurlijk… Het geheel had toen een enorme impact op de energiehuishouding…

Want daar waar ik hieronder het klusverhaal laat beginnen kent het verhaal in werkelijkheid nog een lange voorgeschiedenis van zoeken naar de oorzaak en hopen dat het wel meevalt. Dat deed het dus niet…

En daar waar het klusverhaal nu stopt in juli 2008 weet ik dat het overging in een ziekenhuisopname. De dag dat de vloerbedekking gelegd werd op de kamers die door de lekkage óók opgeknapt moesten worden, was ook de dag dat Robert wéér naar het ziekenhuis ging.
Eigenlijk hadden we moeten gaan genieten van alle arbeid die was verricht, maar dat zat er bepaald niet in. Die grieperigheid die eerst nog overwonnen leek was dat allerminst. Het bleef kwakkelen. Achteraf was goed te merken dat de finale toen was begonnen. Maar dat wisten we natuurlijk niet.

Als ik in de afgelopen weken wéér tegels naar boven sjouw merk ik dat ik weliswaar een soort gelijk taakje verricht als tien jaar geleden maar dat ik ze nu niet alleen hoef te sjouwen, dat er nu geen muren opnieuw gemetseld hoeven te worden en dat ik de vakman die zorgt dat alles weer netjes wordt opgebouwd wél kan verstaan. Zelfs al spreekt hij geen Nederlands, het Fries verstaan is inmiddels geen enkel probleem meer ;-).

Voor die liefhebber hieronder de delen uit het dagboek van toen over “Dé badkamer”

Donderdag 5 juni  2008 “Stoer, stoerder, stoerst”

Een veel besproken onderwerp is en blijft die ontzettende badkamer van ons. Volgende week woensdag gaan “ze” beginnen.

Gisteren werden de tegels al geleverd. Naïef als ik soms ben had ik me voorgesteld dat ze die wel keurig tot in de garage kwamen brengen. Inschattingsfoutje van mij dus… Drie propvolle pallets met zo’n 56 pakken tegels a 17 kilo stonden aan de voorkant van ons huis te staan…

Steekwagentje van mijn pa geleend en sjouwen maar. Omdat Rob’s arm natuurlijk nog voorzien is van een infuus was het helemaal geen goed plan om hem mee te laten helpen. Mijn bouwvakkermentaliteit kwam snel bovendrijven en ik karde de pakken stuk voor stuk naar binnen en sjouwde ze daarna stuk voor stuk naar de 1ste verdieping…

Ik voelde me maar wat stoer!

En nu voel ik maar wat spierpijn 😉

Zaterdag 7 juni 2008 “Verrassing”

De eerste zaterdag van de maand begon als altijd met het buitenzetten van het oud papier. Ik wist dat dat niet de laatste ballast zou zijn die we zouden gaan afvoeren op deze dag.

Afgesproken was dat één van Rob’s broers zou komen helpen bij de sloop van de huidige sanitaire badvoorziening. Sterker nog, wij hadden de regie met een totaal gerust hart in zijn handen gelegd.

Amper begonnen met de eerste kleine klusjes ging de voordeurbel. Het was 1 van Rob’s andere broers die in alle vroegte in de auto moet zijn gestapt om op dit tijdstip al op onze stoep te staan! Nou ja!!!! Wat een geweldige verrassing. Als de bel weer gaat staat mijn schoonvader voor de deur. En zo te zien is hij ook gemotiveerd om de handen uit de mouwen te steken. Ik ben zeer verrast door de onverwachte hulptroepen.  Ik ga er vanuit dat we nu wel compleet zijn. Maar een krap minuutje later gaat voor de laatste keer de bel om de club volledig te maken. Mijn derde zwager heeft namelijk zelfs een auto gehuurd om zich te kunnen melden vandaag! SUPER!!!

Rob en ik zijn heel erg blij met deze spontane extra handen. Onze zorg is plots niet meer of de sloop zal slagen maar of we genoeg proviand hebben om de bouwvakkers te voorzien van een welverdiende lunch.

Zo rond het middaguur was op een fractie na de laatste tegel van de vloer gebikt, een aanhangwagen vol puin gestort en de magen lichtelijk vacuüm getrokken. Ons boodschappenniveau bleek gelukkig op orde te zijn om mijn complete schoonfamilie van een middagmaaltijd te voorzien.

Tevreden en dolgelukkig staan wij tegen een uur of 15.00 op de volledig keurig netjes gestripte bovenverdieping.

Tevreden omdat het, door ons te doen, ergste klusje wat betreft de renovatie geklaard is. Dolgelukkig omdat niet zomaar de eerste de besten kwamen helpen, maar de aller-aller besten!

Donderdag 12 juni 2008 “Wat & hoe in het Pools”

Dan denk je dat je alle verrassingen gehad hebt op sanitairgebied. Dat je alles weet van constructies, bouwmaterialen en technieken enzo…

Maar dan komt het, dan moet je ook nog weten wat zwaluwstaartplaat in het Pools is.

Onze aannemer kon destijds wel wat met de prijs doen. Ik snap het nu. Zijn werknemers zijn Poolse arbeiders. Prima gasten trouwens. Het is slechts dat hun bovengemiddelde klusvaardigheid niet bepaald evenredig met hun Nederlandse taalvaardigheid is ontwikkeld. Het kan me niet zo veel schelen want ze werken hard en geweldig netjes. Het is wel duidelijk dat ze hier niet voor de “gezelli” zijn. De aannemer die we bij het constateren van de lek in de arm hadden genomen had mannetjes in dienst die het koffie leuten ook wel een belangrijk onderdeel van het werk vonden. Overigens waren die jongens door hun dialect ongeveer even onverstaanbaar als de huidige bouwvakkers.

Wij zijn hoe dan ook blij met deze jongens. Voor we het weten badderen we weer heerlijk op het eigen adres. En in de tussentijd studeren we nog wel een beetje op ons Pools!

Arbeid = robota
Badkamer = !azienka
Douche = przysznic
Koffie = kawa
Rust = spokój
Tot ziens = do widzenia
Vloer = pod!oga

Vrijdag 13 juni 2008 vlak voor Nederland – Frankrijk

“Geen last gehad van vrijdag de 13de…”

Op dit adres geen centje pijn gehad op vrijdag de 13de. “Onze” Polen waren ook geheel niet ontgoocheld door het gelijkspel wat ze gisteravond in de allerlaatste minuut van de blessuretijd hadden moeten incasseren. Sterker nog, ze leken er wel door gemotiveerd. Als een speer gaan die gasten.

Robert heeft de harten van de klussers natuurlijk alweer gestolen. Hij heeft een paar woordjes Pools geoefend en die kerels lachen zich rot als Rob zijn tong breekt in zijn poging een vloeiend Pools goede morgen uit te brengen.

Punten gescoord dus, zo kreeg hij ze gemakkelijk zo ver nog eens naar de plaatsing van de spotjes te kijken want die zaten toch iets te kris kras verdeeld naar onze mening. We hadden gelijk en kregen gelijk. Toen nog wat geharrewar over het tegelwerk waar we uiteindelijk uiteraard ook gedaan kregen wat wij willen.

En als je nu denk dat een Pool ook weekend houdt dan heb je het mooi mis. Morgenvroeg 08.00 present… Slik, ik had op uitslapen gehoopt. Maar ik zet snel een knop om want dan ben ik wel eerder uit die ongelofelijke stofzooi waarin mijn fijne huisje langzaam steeds meer en meer verandert. Kom maar door dus!

Maandag 16 juni  2008 “Stil going on”

Twee dagen stil op mijn site ten tijde van de badkameropbouw, dat is opmerkelijk. Dat komt omdat we zelf ook de handen uit de mouwen hebben gestoken. Aangezien er twee muren vervangen moesten worden betekende dat dat in elk geval de twee aangrenzende kamers ook een opknapbeurt konden gebruiken. Eerst dachten we nog even aan uitstellen in verband met de energiebalans. Maar gisteren had Robert plotseling de knoop doorgehakt. Moe wordt hij van klussen toch, nu is hij al moe, dus laten we maar even doorpakken.

Dat soort dingen hoef je tegen mij geen twee keer te zeggen. Ik stroop gelijk de mouwen op en ga voortvarend aan de slag. Resultaat: Twee dagen later is overal het behang af (waar het er af moet dan hè, de rest laat ik zitten) Alle kozijnen en deuren die ik straks een likkie verf ga geven zijn al ook al geschuurd. Als straks over een paar dagen “de mannetjes” vertrokken zijn, heb ik ook al het vieze werk, wat ons nog restte, al achter de rug.

Robert doet wat hij kan, maar het kost zichtbaar moeite. Stil zitten is voor het moraal niet goed dus klussen we toch, hoe dan ook samen. Ieder op onze eigen manier, met onze eigen taakverdeling. We vinden het prima zo. Al steekt ons gemiddelde werktempo een beetje schril af tegen het slaventempo van de betaalde krachten. Het maakt ons niet zoveel uit, we zijn tevreden dat het vandaag toch maar weer mooi gelukt is!

Dinsdag 17 juni  2008 “Einde in zicht”

Jammerlijk was de tegellijm op aan het einde van de dag. Het was toen al 19.00 hoor, hoogste tijd om te stoppen zou ik zo zeggen. Die gozer gaat maar door… Hij is nu al twee dagen onverstoorbaar in zijn eentje aan het bikkelen van 08.00 tot 20.00. Nog nooit gehoord van de arbeidstijdenwet denk ik…

Ik heb inmiddels moederlijke zorgen: Jongen werk je niet te veel? En eet je wel genoeg. Je drinkt toch wel op tijd iets hè???? Ik leg ’s morgens vroeg een appeltje voor hem klaar en iets lekkers voor bij de koffie. Ik hoor hem fluitend aan het werk gaan en dat duurt gewoon een uur of 12!!!!

Ik ben echt fan van hem geworden maar heb steeds de neiging om hem het fenomeen rust en ontspanning eens uit te leggen. Hij heeft heel anderen belangen dan ik. Hij wil veel werken, veel verdienen. Rusten kan later… hoopt hij….

Goed, hij heeft een heel ander leven dan wij natuurlijk. Niet te vergelijken. Voor ons is rust en luisteren naar je lichaam een eerste levensbehoefte geworden.

Robert voelt zich vandaag ronduit Kl***ten. Hij hoest zo heftig dat zijn benen aanvoelen alsof hij drie wedstrijden met het Nederlands elftal heeft meegespeeld. Dat is een hoestje die met geen enkele hoest te vergelijken is. Aan de kleur van zijn hoofd te zien, kan ik vaststellen dat het aantal Bars op zijn aderen significant toeneemt. Uitermate vermoeiend dus. Zijn longen doen pijn en al vroeg op de dag klimt de koortsthermometer ruimschoots boven de comfortabele 37 graden Celsius.

We snakken heel erg naar rust in ons huisje omdat we hopen dat het dan weer beter zal gaan met Rob. Hoewel ik dus mijn hart al verpand heb aan Jarik, zo heet ie, kan ik niet wachten op de dag dat hij klaar is met de klus en wij weer in ons eigen ritme kunnen komen…

Ik vind het vandaag heel moeilijk om Robert zo te zien ploeteren om toch zoveel mogelijk betrokken te zijn bij alles wat er gaande is. Ikzelf bruis van de energie en ben haast niet te stoppen. Juist dat gedrag van mij maakt het contrast tussen ons zo groot. Ik voel me schuldig.. Ik put hem uit omdat hij niet stil kan toekijken als ik zo doorstoom…  Maar juist het doorstomen zorgt ervoor dat we eerder weer rust in de tent hebben. Wat moet ik doen????

Ik ben vandaag dus al wel stilaan begonnen aan het schoonmaken van ons stulpje. Poetsen is echt niet mijn hobby, in tegendeel zelfs. Toch geniet ik op mijn manier van deze dag. Opruimend, stoffend, dweilend en zemend doorloop ik elke millimeter van ons huis, ons leven dus. Ik voel van alles: Het geluk dat we hier vandaag op de kop af 8 jaar wonen en heel erg veel leuke dingen hebben gedaan in die tijd. Maar ik voel ook de beklemmende angst die de onbeduidende toekomst met zich meebrengt. Diezelfde onbeduidende toekomst laat me een moment later weer dromen van de prachtige plannen die we al in petto hebben voor na de transplantatie.

Ik betrap een brutale traan die zo maar over mijn wang drupt terwijl ik de stofzuiger door de kamer duw om de oorspronkelijke kleur van de vloer weer tevoorschijn te toveren. Laat mij maar even lekker alleen in mijn privédomein. Het zijn denk ik allemaal kleine stapjes in het proces die ik nodig heb om, als de tijd rijp is, verstandige besluiten te kunnen nemen.

Even later merk ik dat ik alweer vrolijk meefluit op de muziek die boven uit de bouwradio schalt als ik zie dat Rob er toch in geslaagd is in de hangmat een tukkie te doen.

Het blijft dus dubbel allemaal, maar we zijn in elk geval erg blij met het resultaat tot nu toe.

Woensdag 18 juni  2008 “Pareto-principe”

Het Pareto-principe staat voor de 80-20 regel. Toegepast op arbeid komt het hier op neer: In 20% van je tijd bereik je 80% van je resultaat. In 80% van je tijd kun je dan aan die rest procentjes werken als je de 100%-grens wilt bereiken.

Dat die regel wel degelijk klopt wordt keihard bewezen in onze badkamer in het algemeen en in de douchecabine in het bijzonder. Om het wandje te plaatsen zoals het bedoeld is zijn 2 mannen 4 uur lang intensief bezig (verbaal (mijn Poolse woordenschat word uitgebreid met: Gówno przysznickajuta) en fysiek).

Vrijdag 20 juni  2008 “Wellness Centre Langeweg opent haar deuren”

Wellness Centre Langeweg heeft vandaag haar deuren geopend. Het is er fantastisch!!!!!!! De vloerverwarming werkt ook.

Ik werd vannacht namelijk badend in het zweet wakker… Ik had gedroomd dat de “Magnum Millimat” ff niet getest was maar dat de matten wel inclusief kabelbreukje stevig lagen ingemetseld onder die kneiters van vloertegels van ons… Maar gelukkig hebben mijn dromen een niet al te hoog voorspellend gehalte!

(Toevoeging 2018: later, ongeveer een half jaartje, bleek mijn droom wél voorspellend… Het was alleen geen kabelbreukje maar de voeler lag ingelijmd, wat dus niet zo hoort… En die kon dus niet meer voelen… Resultaat een verwarming die alleen op snoei-hard kon óf uit… Nooit lol van die investering gehad dus…)

Inmiddels is het hele huis tot op het laatste randje schoner dan ooit tevoren. Je kunt weer van de vloer eten hier. In een woord: HEERLIJK. Geen werkmannen meer over de vloer, waar je toch altijd rekening mee houdt natuurlijk. Alleen de wastafel moet nog opgehangen worden door de loodgieter en nog een afwerklat voor de drempel. Maar ach, dat komt volgende week wel. Nu eerst lekker rust, rust en nog eens rust.

Rob slaapt binnen 5 minuten als een roos als hij een middagdutje gaat doen. Het geluid wat mijn noeste poetswerk veroorzaakt kan hem niet uit dromenland halen. Hoezo moe????

Woensdag 2 juli 2008 “Done!”

Project “Bathroom” is helemaal tot in detail klaar, 100% ready, nix-meer-aan-doen status!!!!!! *

Vandaag de finishing touch gemaakt door de levering van ons kastje. Dat vinden wij nou zo leuk hè, lekkere strakke badkamer en een boeren-antiek-meubeltje erin. De tegenstelling die het geeft is mooi. Het is een vlijmscherp contrast. Oud en nieuw worden perfect geaccentueerd. Iets wat eerst van een ander was kan nog heel prima gebruikt worden en krijgt nieuw elan in een andere omgeving. Als succesvol getransplanteerde organen dus eigenlijk…

Het zal mijn voorkeur tot het trekken van transplantatie-parallellen zijn dat ik dat zo graag op deze manier wil zien. Al in december deed ik dat en onlangs in juni nog een keer. De badkamer en de aanverwante klusselarij staan zo ongeveer symbool voor ons medische bestaan:

We moesten eerst een lang traject door om vast te stellen wat de beste oplossing was. Alles of een deel vervangen?

Ongeveer de afweging lever en longen transplanteren of alleen de longen OF de lever?

Is er nog een tussentijds lapmiddel mogelijk voordat we drastisch ingrijpen?

(kuurtje thuis of in het ziekenhuis)

Toen het besluit “renoveren” eenmaal genomen was kon je de levertijd van de spullen vergelijken met de wachttijd op organen.

De sloop die we in eigen beheer deden was als het zo goed mogelijk voorbereiden op wat komen gaat bij transplanteren.

Voorbereiden op de transplantatie kent praktische kanten, wie informeer je op welke manier en wanneer? Daarvoor knutsel ik al driftig aan een communicatieschema. En wat als het niet loopt zoals wij hopen… onvermijdelijk denken we ook over het moment van afscheid-voor-altijd. Dit tweede min of meer praktische punt is ook gelijk het bruggetje naar het meer emotionele punt; het vergt ook een uiterst zorgvuldige mentale voorbereiding. Zijn we zo ver dat we (lees Rob) de stap durven maken?

Als succesvol getransplanteerde organen staat dit gebruikte kastje in een nieuwe badkamer.

Nu het klaar is en we de aannemer gisteren nog een keertje terug hebben laten komen voor een, schrik niet, lekkende aansluiting van een profiel hebben we daarmee de voorlopig laatste vergelijking. Een complicatie!

De truc is rustig blijven en blijven geloven in een waterdicht systeem. Dat hebben we wel geleerd van Arian’s transplantatie.

Het sanitair-traject was lang, soms onzeker, dan weer om gek van te worden, maar het was altijd hoopvol, de kans van slagen was vele malen groter dan die van mislukken. Problemen die we onderweg tegenkwamen bleken allemaal op te lossen. De “transplantatie” van onze badkamer is succesvol verlopen. Met dus als kroon op al het werk een kastje waar ik helemaal verliefd op ben!

* Alleen nog een raam schilderen, maar dat hebben we voor het gemak meer onder het project “aanverwante kluszaken” geschaard. Het voelt zo lekker om in elk geval 1 ding helemaal af te hebben!

Zaterdag 5 juli 2008 “Knippen en plakken”

De klus-opschorting is opgeheven. Rob is weer helemaal back in town. De griep is mooi de loef afgestoken en hij draait weer op topniveau mee. SUPER!

Behangen blijkt trouwens gewoon een kwestie van knippen en plakken te zijn…. en veel geduld… en heeeeeel veel passen en meten. Maar dat kunnen we samen wel!!!!

Woensdag 11 februari 2009 “Lekkage”

Het woord badkamer of lekkage is op deze site al een tijdje niet gevallen. Dat komt niet omdat er geen niets over te vertellen valt, maar dat komt helaas domweg omdat er veel belangrijkere dingen aan de hand waren.

Sinds oktober november zie ik namelijk een vochtplek in de drempel van de badkamerdeur groeien… Robert had daar nog eens een telefoontje richting aannemer aan gewaagd. Maar omdat er natuurlijk allerlei andere dingen prioriteit hadden zoals een screening, een voorbereiding op al dan niet een wachtlijstplaats en tenslotte in hoog tempo afscheid van het leven nemen, hebben we verder geen concrete actie ondernomen.

Gisteren vatte ik de koe bij de hoorns. Dat hakte stevig in mijn mentale reserves. Ik MOEST bellen van mezelf, maar mijn God, wat vond ik dat lastig! Robert nam dit soort klussen uit mijn handen. het was zijn “project” vond hij. Als hij nog mee kan kijken (waarvan ik eindelijk wel overtuigd ben) weet ik dat hij het vreselijk vindt dat ik met deze taak in mijn maag zit. Ik zag er als een berg tegenop.

En terecht bleek later want die aannemer (type: Zwaar A-communicatief) hoorde niet eens wat ik zei… Tenminste anders reageer je toch anders mag ik hopen… Het ging ongeveer zo:

Hallo met Monique van Etten spreekt u (ik klonk toen nog stoer alsof ik Lara Croft zelf was). Er is een probleem. De door u veen half jaartje geleden verbouwde badkamer lekt.

Oh…

Zou u hiervoor kunnen komen kijken en een oplossing vinden?

Sinds wanneer lekt het dan?

Sinds oktober/novemeber, mijn man heeft daarover nog gebe… (ik word takloos onderbroken)

Waarom bel je dan nu pas???

Dat zit zo, begin ik nog krachtig, mijn man Robert is in december overleden. Ik had andere zaken aan mijn hoofd… (inmiddels klink ik klein en nietig. Het doet onvoorstelbaar veel pijn om dit als reden aan te dragen. Maar het is de waarheid en niets anders dan de waarheid.)

O, nou dan bel ik je wel een keer terug voor een afspraak.

… (sprakeloos…)

Ben je er nog?

Ehhh Ja, dat is goed… Ik wacht uw telefoontje af. Ik verwacht wel dat het wordt opgelost, zeg ik met bibberende stem in een poging iets van de kracht van mijn openingszin terug te pakken. Ik faal daarin overigens volledig.

Ik druk met dikke tranen over mijn wangen de telefoon uit. Had hij echt niet even zijn medeleven kunnen tonen??? Of vraag ik nu teveel van een heerschap van dit kaliber. Ik ben blij dat ik gebeld heb maar ik ben geloof ook gesloopt voor de rest van de dag…

Ik zou eigenlijk naar de drukker gaan om de bedankkaartjes te regelen. maar ik zie het niet zitten. Het is me allemaal veel te veel vandaag. Normaal zou Robert mijn een dikke knuffel geven en in no-time de dingen waar ik zo verdrietig van werd op een rij zetten zodat ik de relativiteit er weer van kon inzien. Het lukte me nu met geen mogelijkheid dat zelf te doen. Ik miste hem meer dan ik tot dan toe had gevoeld. Taken voor mijn praktijk oppakken was nog relatief simpel. Ik denk dat dat zo is omdat ik dat altijd al zelfstandig deed. Dit telefoontje was echt een Robert klus die ik nu moest doen om dat hij er gewoon niet meer is. Ik ben voor het eerst echt boos. Mijn tranen gingen gister niet per druppel maar eerder per liter, en het kon me niet schelen ook.

Maar toen ik na een uurtje nog geen licht aan het einde van de tunnel zag terwijl ik maar onbeantwoorde vragen bleef stellen aan Robert’s foto kreeg ik en idee. Ik bel gewoon iemand, en een ander stuur ik een mailtje. kortom, ik schakel mijn vangnet in! Goh, dat ik daar niet eerder aan had gedacht. Hulp vragen is niet echt mijn sterke kant.

Het is nogal een drempel voor mij om in alle kwetsbaarheid te vertellen aan iemand dat ik moest huilen om een ogenschijnlijk simpel telefoontje aan een aannemer. Gelukkig vonden mijn redders in nood het helemaal niet raar dat ik verdriet had. Als ware Robert Look-a-likes werd ik op mijn gemak gesteld en als een puzzel vielen alle stukjes al snel weer op zijn plaats.  Ik weet zeker dat Robert trots heeft zitten kijken hoe anderen zijn taak naadloos bleken te kunnen overnemen. Ok, het was wel anders. Andere schouder om op uit te huilen, andere troostende woorden, andere grapjes om mij door mijn tranen heen te laten lachen, maar toch. Het had absoluut de zelfde helende uitwerking.

Toen ik weer alleen was voelde ik me weer stukke beter. Zo goed zelfs dat ik toch nog naar de drukker ben geweest. Ik ben en passant zelfs ook nog naar het postkantoor gegaan om de auto op mijn naam te laten overschrijven (na brief op dreigende toon te hebben ontvangen van de RWD dat dat uiterlijk 5 weken na overlijden gedaan moet zijn terwijl ze zelf die brief pas sturen na 6 weken… Ik was, als ik de toon in de brief serieus zou nemen ernstig in gebreken gebleven en dat vonden ze een zeer kwalijke zaak… Het was me even ontschoten om mijn EIGEN auto op mijn EIGEN naam te laten zetten. Sorry hoor RWD dat jullie niet bovenaan mijn to-do-list  staan… Wist ik veel…)

Uitgeput na dit emotioneel heftige dagje kruip ik ’s avonds in mijn bed. Er staat een deur te klapperen door de wind. Ik hoor het nog hooguit 2 minuten en was toen ver weg naar dromenland. En die deur maar hevig klapperen, het deerde mij niet. Ik had een belangrijke stap gezet waar ik tegenop zag door te bellen naar die aannemer, het had inderdaad wel pijn gedaan. Maar het hele goede nieuws was dat er mensen waren die mij weer wisten te motiveren de dingen van de dag toch gewoon te doen. precies zoals dat gebeurd zou zijn als Robbie er nog was.

Alles komt weer goed, ik weet het nu echt zeker!