En dan vind je op een dag de grote bruine envelop! Een uitnodiging om iets op te sturen om bij de zes mensen te zitten die mogen komen podcasten! (Check: https://manmetdemicrofoon.nl/eengrotebruineenvelop/)

Zomaar in de gratis meemeem-kookboekjes-bak…

In elk boekje zit een recept voor een mooiere wereld. Ik trek letterlijk alles uit de kast om mensen te attenderen op de bijzondere winkel waar je het verschil mee kunt maken…

Een winkel die is ontstaan uit pure liefde voor het leven.

Maar wat moet er in deze envelop… Wat zou het helemaal flitsend te gek zijn om bij die zes te zitten, onderdeel van dit mooie avontuur te mogen zijn!!!!

Peins peins peins…

En opeens weet ik het want ik kreeg net deze tas terug.

Een tas uit de begin tijd van de hele bijzondere winkel. We vragen mensen hun papieren verpakkingen her te gebruiken, een kleine daad met grote voordelen. Hoe minder afval hoe beter het is. We krijgen tassen van allerlei pluimage, maar zelden eentje van ons zelf uit de begin periode. We laten ze nu niet meer bedrukken, een kostenafweging. Dus super leuk om er na vier jaar toch nog eentje terug te krijgen in de winkel!

Een winkel die is begonnen uit pure passie voor het leven omdat ik het leven van mijn grote liefde verloren ben en ik daardoor weet hoe belangrijk het is om echt goed voor mens en planeet te zorgen.

Pluk de dag id door ons getransformeerd tot wij plukken de dag als actieve uitvoerende vorm van het originele Carpe Diem. Want je vergeet het zo snel…

Ik niet meer het zit inmiddels in elke cel ingebakken.

Ik run daarom nu een winkel die tegen de economische wetten in toch gaat werken. Het is een ruige tocht, want het kost een bak geld die er eerst in moest uit mijn eigen spaarpotje. Maar ik kan het mij niet veroorloven, door alles wat ik van het leven mocht leren, om de wereld af te zien glijden door toedoen van de mensheid en niks te doen om een tegenbeweging op gang te helpen.

Ik heb de mogelijkheid om er iets aan te doen, dus ik doe dat ook. Gedreven door mijn innerlijk vuur maak ik het werkend…

Owww, wat zou ik graag alles vertellen wat nu in mijn hoofd tolt… Veel te veel om nu snel te schrijven.. Ik hoop zo om tijd te krijgen om het hele verhaal te kunnen vertellen. Want het is echt niet zomaar begonnen, en het gaat ook niet zomaar eindigen. Het verschil wil gemaakt worden, simpelweg omdat het de beste vorm van voorbereiden is op toekomstige hobbels in de wereld. We moeten met elkaar aan een werkend alternatief bouwen…

Hieronder net even iets meer achtergrond informatie in de vorm van een tekst die voor een publicatie in een blad is geschreven:

Mijn naam: (plus leeftijd)
Mijn naam is Monique van Etten en ik loop nog maar 48 jaar rond hier op deze aardbol. Ik hoop dat nog heel veel jaren te doen. Want ik hou heel veel van het leven!

Een relatie? (plus (voor)naam partner
Ik heb een relatie, maar dat details hou ik nog lekker even voor mezelf. Doet er ook niet toe in het kader van dit interview. Hahaha, als je het wilt weten dan kom je het maar persoonlijk vragen. Dan vertel ik je alles wat ik kwijt wil ;-).

Kinderen? (plus (voor)namen en leeftijden)
Jammer genoeg heb ik zelf geen kinderen. Maar is gelijk wel een belangrijke vraag waarom ik in deze rubriek geïnterviewd wordt. En wel om twee redenen.

De eerste is algemeen, de tweede heel persoonlijk.

Eerst dan maar de eerste: ik zet me dagelijks in om te zorgen dat mijn overdrachtelijk (klein)kinderen hier ook nog aangenaam en met droge voeten kunnen wonen. Ik denk dat dat alleen kan als we een gezonder en eerlijker voedselsysteem creëren. Lekker hoogdravend hè wat ik nu zeg? Ik zal het later nog meer uitleggen. Maar samengevat komt het hier op nee: ik verkoop in de winkel lokale én duurzame verpakkingsarme boodschappen. En die winkel ga ik nu aan de vaste klanten ‘verkopen’ zodat ik een tweede hiervan in een andere plaats kan oprichten. De winkel wordt daarom een coöperatie; van en voor de klanten die er komen.

Maar eerst ook nog die hele persoonlijke reden. Ik heb nooit kinderen gekregen omdat mijn eerste man Taaislijmziekte (Dat heet ook wel CF) had. Dan is het haast onmogelijk om zonder kunstgrepen nageslacht te krijgen. Wij hebben er destijds voor gekozen om het niet te doen en die kunstgrepen dus te laten voor wat ze waren. Ook omdat wij het een te grote belasting voor een kind vonden om eigenlijk al zeker te weten dat vader niet oud genoeg zou worden om het kind te begeleiden in het volwassen worden. Maar wij vonden dat wel heel jammer. Wij waren denk ik wel hele geschikte ouders geweest. Ahum, dat zeg je toch niet van jezelf? Hihihi, nou ja, ik denk toch dat het zo is. Maar goed, helaas dus kinderloos gebleven. Maar daarom zorg ik nu met veel plezier dus op een hele andere manier voor de toekomstige generaties denk ik?

Wat ik vroeger altijd wilde worden:
Dit is ook een leuke en aansluitend op de vorige vraag. Ik zei als jong meisje altijd zonder nadenken: Moeder! Pas later bedacht ik dat ze natuurlijk wilde weten waarmee ik mijn geld zou willen verdienen. Maar dat ik moeder zou willen worden dat stond voor mij als een paal boven water. En tja, dat is dus inderdaad heel anders gegaan zoals ik hierboven al schreef.

Ik werd uiteindelijk:
Ik werd uiteindelijk agoog. Dat is een beroep waarbij je met groepen mensen werkt die al dan niet vrijwillig te maken krijgen met veranderingen in hun leven en daar mee leren omgaan. Ik heb bijvoorbeeld veel met verslaafde jongeren gewerkt. En met jongeren die niet meer naar school wilden. Ik heb dus gewerkt met de boefjes, ik hou daar van. Alles wat niet binnen de lijntjes kleurt vind ik interessant. Daarom heb ik nu ook die bijzondere winkel die ook dwars tegen de stroom in gaat. Die winkel is wel echt een bedrijf hoor. Dus we moeten geld verdienen om voort te kunnen blijven bestaan. Dat moet ook, anders kan ik niet doen wat ik wil doen: de aardbol mooier achterlaten later als ik dood ben. Ik wil namelijk alles altijd net wat mooier achterlaten dan ik het aantrof. En dat is in het geval van de aardbol nog en hele klus zoals iedereen wel weet. Dus we doen zaken, maar wel allemaal voor dat een ideële doel: eerlijker eten: Eerlijker voor de planeet, voor de boer en voor jouw gezondheid.

Die laatste is eigenlijk waarmee alles begon voor mij. Dat heeft ook weer te maken met mijn eerste man die door zijn ziek zijn er achter kwam hoeveel belang hij had bij echt heel goed eten. Onbewerkt voedsel uit de eigen regio dat elk seizoen anders is gaf hem precies de dingen waar hij net dat beetje extra energie van kreeg om ondanks zijn ziekte toch zo gezond mogelijk te leven. Dat is voor mij nog steeds een hele belangrijke drijfveer. Ik denk dat veel mensen baadt zouden hebben bij meer kennis over voeding en hoe het op jou systeem werkt en dus ook gelijk op het hele systeem waarin we leven. Door zelf gezond te gaan eten, eten we de aardbol als het ware ook gezonder. Ik vind het super mooi om hieraan een heel klein beetje te kunnen bijdragen. Daarom wil ik ook zo graag heel veel van dit soort winkel creëren.

Wat maakt mijn beroep speciaal:
Mijn beroep is zo speciaal omdat ik het dus met een hele persoonlijke drijfveer doe en omdat ik me daardoor ook gelijk inzet voor het grote geheel. En steeds meer klanten snappen ook dat het logisch is dat we er nu na drie jaar ook echt een salaris uit moeten gaan halen anders moeten wij stoppen met het werk dat we nu doen. Ik had een lekker dik vet gemest spaarvarken zodat ik tijd had om de winkel te laten groeien zodat er nu dus zoetjes aan genoeg overblijft om zelf ook van te leven. Ik heb jullie nu verteld hoe persoonlijk mijn drijfveer dus is. Dan snap je wellicht ook beter waarom ik niet lekker op vakantie ben gegaan van mijn spaarcentjes maar waarom het voor mij veel logischer was om er iets goeds mee te doen in deze vorm.

Waarover zou meer gesproken moeten worden:
Iedereen die bij mij in de winkel komt weet het wel. Ik ben een open boek. Dus waarover moet meer gesproken worden? Nou ja, eigenlijk over alles als je het aan mij vraagt. Stel meer en betere vragen in plaats van overal gelijk je mening te droppen. Mensen hebben vaak de meest mooie argumenten om te doen wat ze doen of juist iets te laten. Het is heel leerzaam om daar naar te luisteren. Veel leerzamer om altijd maar overal te roepen wat jij dan vindt. Want daar leer je zelf niks nieuws van. Van vragen stellen wel.

Hoogtepunten in mijn leven zijn er genoeg, maar wat er echt uitspringt:
Jeetje, nou ja, de 16 jaar dat ik mijn leven met mijn eerste man mocht delen natuurlijk. Van hem geleerd hoe je positief kunt blijven bij veel tegenslag. Dat is een steeds waardevoller wordende erfenis. Maar ook het runnen van de winkel tot het succes waar we nu staan. Dat we hem kunnen ‘verkopen’ aan de vaste klanten zodat we meer van dit soort winkels kunnen creëren. Dat is toch ook wel echt een hoogtepunt te noemen!

Mijn favoriete hobby / sport / vrijetijdsbesteding:
Hahaha, alles rondom de winkel natuurlijk. Ik doe het met hart en ziel. Maar dat bedoel je niet met deze vraag toch? Ik hou erg van buiten zijn. Wandelen met mijn Labrador Lola is daardoor favoriet. Ik struin ook graag kringlopen af om de leuke schatten te vinden om mijn huisje knus mee te maken. En ik ben gek op muziek uit verschillende decennia. En dan het liefst echte platen draaien. Zo gezellig!

Hoe ik over de coronamaatregelen denk:
Ehhh, dat zou een heel boek worden. Ik zie vooral dat iedereen die ik spreek op zijn of haar manier hun uiterste best doet voor de gezondheid. Dat niet iedereen dat vanuit de zelfde visie doet is voor mij, als mensen-mens, niet belangrijk.

Ik heb als kind altijd geleerd dat als je je best doet en een goede intentie had dat het dan sowieso goed is. Ook als je je vergist of een foutje maakt. Dus dat is hoe ik er naar kijk. Met veel respect voor iedereen die zich inzet voor zijn of haar standpunt. Bij ons is in elk geval altijd iedereen welkom. En we blijven ons verstand gebruiken om iedereen de bescherming te geven die ze verdienen. Dus wij ventileren heel veel en geven iedereen altijd de ruimte. Ook als afstand houden niet meer officieel hoeft vinden wij het gepast om iedereen die ruimte te blijven geven. Je hoort al wel, wij hebben er een sport van gemaakt om de dingen altijd net even vanuit een ander hoek te bekijken.

Leeuwarden is voor mij:
Leeuwarden is voor mij, na mijn Brabantse geboortegrond, een tweede thuis geworden. Ik ben in de zes jaar dat in Friesland mag wonen heel veel van de stad gaan houden. Prachtige straatjes en veel leuke mensen. Ik woon en werk er heel graag.

Het allermooiste van Leeuwarden is:
Natuurlijk is de Oldenhove schitterend, en ook alle andere historische gebouwen. Maar voor mij is en blijft het het belangrijkste om de prachtige mensen in de stad te zien. Zonder opsmuk, gewoon puur. De Fries is iemand (als dé Fries bestaat dan he?!) die zegt wat ie doet en doet wat ie zegt. Ik ben op de West Brabantse zeeklei geboren en die mentaliteit is op mijn geboorte grond ook wet. Weinig woorden, maar hard werken met oog voor elkaar. Ik denk dat ik daarom gelijk zo thuis was in de provincie en de stad. Hoewel ik zelf wel veel woorden gebruik, maar de uitzondering bevestigd de regel toch?

Waar ik mij het meest aan stoor/erger – of wat ik heel erg mis – in Leeuwarden:
Om eerlijk te zijn? Niet zoveel, ik richt mijn aandacht graag op wat goed gaat. En dat is het meeste hoor. Niet om niet te zien wat er niet goed is, maar wat je aandacht geeft groeit, dus ik negeer dat wat niet goed is als het enigszins kan.

Waar ik graag shop/boodschappen haal/winkel/sneup:
Oh, dat is ook een hele rij! Ik heb er zelfs een wandeling voor bedacht. Die noemen wij de krioelroute. Ik geef het kaartje altijd mee aan toeristen in de stad zodat ze de leukste straatjes tegenkomen en de leukste winkeltjes en winkeliers! Het staat ook op onze website. Allemaal winkeltjes die op een of andere manier ook werken aan een mooiere wereld. Leeuwarden zit er echt vol mee! Je moet bijvoorbeeld zeker de Vijzelstraat eens bezoeken!

Als ik niet in Leeuwarden woonde, dan:
Verhuisde ik er naar toe. 😉

Het mooiste televisieprogramma:
Amper tijd om tv te kijken, dus echt geen idee. Misschien de keuringsdienst van Waarde? Zij onderzoeken heel vaak dingen die bij ons in de winkel ook heel belangrijk zijn. Maar dat is weer werk. Als ik voor mijn plezier tv kijk dan zijn Nederlandse dramaseries best wel favoriet bij mij.

Het meest irritante op t.v.:
Reclame!

Welk programma (show, quiz, nieuwsprogramma, etc) moet terug op televisie:
Van die super toffe oude jeugd series als Q&Q en dan uitzenden vanaf en uur of 22.00 of zo als de jeugd van toen tijd heeft om te kijken. De jeugd van nu zal er wel geen bal meer aan vinden denk ik. 😉

De leukste bekende Nederlander is:
Floortje Dessing. Dat vind ik echt een topwijf!

De meest irritante BN’er is:
Tja, daar doe ik dus niet aan. Joh, geen idee. Wie ik niet leuk vind om naar te kijken zet ik uit. Nee echt, dat weet ik niet. Maar types die schreeuwerig zijn heb ik liever niet op mijn scherm.

De beste film/serie die ik ooit heb gezien:
Zijn er veel van, maar als ik iets moet noemen dan is het de film Patch Adams over een arts die worstelt met het systeem waarin hij moet werken. Hij wil vooral de mens als geheel zien en die als zodanig behandelen.

Als ik miljoenen zou winnen met een loterij dan:
Overal in het land winkels neerzetten zoals we die nu in Leeuwarden hebben zodat ik bij veel meer boeren de eerlijke producten kan inkopen. Producten die zonder bestrijdingsmiddelen en zonder kunstmest zijn geproduceerd. Ik zou voor heel veel mensen een leuke baan creëren hiermee en voor heel veel klanten de mogelijkheid om eerlijke en gezonde boodschappen in huis te halen.

Het eerste wat ik doe als ik na mijn werk thuiskom:
Een muziekje opzetten en even lekker vals meezingen en dansen.

Maak me wakker voor:
Niet, mijn nachtrust is heilig. 😉

Meer over mij (mijn zaak, beroep) weten: (hier kan website, telefoonnummer etc worden geplaatst)
Je kunt nog veel meer over mij en mijn winkel lezen op http://www.jouwdagelijksekost.nl/updates. Ik schrijf wekelijks brieven met heel verschillende mensen om zo de achtergrond van de winkel steeds verder uit te leggen.

… ‘Díe verandering in de voedselketen is van onschatbare waarde! En het is precies díe waarde die jouw investering in Jouw dagelijkse kost oplevert. Het is hét antwoord dus op de vraag: wat levert het mij op als ik investeer in de winkel?’ …

Zondagochtend is echt zooo heerlijk. Ik voel me rijk. Heel rijk. Ik mag uitslapen en laat de dag heel langzaam starten. Ik hoor wind, voor sommige een reden om snel uit bed te gaan en het water op te zoeken. Voor mij een reden om me nog een keertje om te draaien en wat te mijmeren.

Even later nestel ik me met een dampende bak sterke koffie op een stoel die in het zonnetje staat. Er springt gelijk een kat op schoot die begint te spinnen dat het een lieve lust is. Die wil alleen niet op de foto. Dat dan weer niet. hahaha, eigenwijs beest dat het is!Maar jullie hebben nu een beeld: ik laaf me aan de rust van deze dag. Ik ben er oneindig dankbaar voor dat ik dat zo kan en mag.

Ik heb de nieuwsbrief net er weer uit laten gaan, in deze onwijs heerlijke oplaad-energie dus. Dat moet wel extra goed aankomen denk ik toch? Ik moest al schrijvend aan het blog van de week, waarin ik antwoord geef op de meest gestelde vraag, denken aan boer Pyt Sipma. Die vraag is: Wat levert het mij op als ik investeer in de winkel? Want het gaat niet op euro’s toch? Maar waarover dan wel?

Ik had afgelopen week een tweetal artikelen gekregen van een, nota bene, Brabantse vriendin, over deze Friese boer. Die vriendin is niet alleen vriendin maar ook ‘partner in crime’ als het over de voedseltransitie gaat waar ik me voor inzet. Ze voedt mij met achtergrindinformatie die voor mij broodnodig is om op koers te blijven. Dit soort dingen doet een mens nooit alleen. Je hebt een netwerk nodig, en dat heb ik! Ze stuurde dit keer de artikelen door omdat hij ook bezig is met de wens om veel directer aan de consument te kunnen leveren.

Ze vroeg zich af of wij elkaar wel kennen? Jazeker kennen wij elkaar, maar ik zou nog veel meer van Pyt’s producten willen kunnen verkopen. En ook van al die andere boeren die, net als hij, zo bezig zijn. Ik moest ook weer denken aan die wortels die door de grote afnemer waren afgekeurd want net iets te veel vlokjes…

Het gaat nu niet meer over de verontwaardiging over dit fenomeen maar meer over de oplossing ervan. Want dáár zit veel meer energie. Het gaat allemaal over de vraag: Hoe kunnen we die grote spelers met respect bedanken en rechtstreeks aan de eindgebruiker leveren?

Díe verandering in de voedselketen is van onschatbare waarde! En het is precies díe waarde die jouw investering in Jouw dagelijkse kost oplevert. Het is hét antwoord dus op de vraag: wat levert het mij op als ik investeer in de winkel? We nemen het heft weer in eigen handen. Samen met jou als klant en samen met alle leveranciers die er zijn. Ik gaf gisteren een kleine vertelling aan studenten, mijn ziel ging er van zingen want deze studenten onderzoeken op verschillende manier inderdaad de vraag hoe krijgen we de massa weg uit de industrie terug het ambacht in…

Een vraag die ik vandaag niet oplos maar wel eentje waar ik dagelijks met de leveranciers en de klanten samen aan werk. Help jij mee om hete concept te laten groeien? https://jouwdagelijksekost.nl/…/wat-krijg-ik-precies…/

ps: Ik heb er expres een foto van mezelf bijgezet… niet omdat ik mijn kop nu wéér wil laten zien… nee hoor, ik weet gewoon dat dit sociale medium mijn bericht beter laten zien aan jullie als ik zelf op de foto sta. Nou, dan doen we dat toch gewoon.

De vakantie is bijna voorbij. Gisteren overviel mij het ouderwetse gevoel van heimwee wat ik als kind altijd had na een fijne lange vakantie.

Later kon ik het ook nog wel hebben maar ik had het nooit meer zo sterk als dat ik het gisteren had. Iets heel fijns vol tijd en aandacht was bijna voorbij en er lag iets nieuws voor je dat je nog niet precies kon inschatten. Ik had dan altijd al heimwee naar wat was voordat het echt voorbij was…

Maarrrrr, het werd daarna altijd weer beter. Niet dat elk jaar op de basisschool als leuk in de boeken is gegaan hoor. Helemaal niet zelfs. Maar beter werd het wel elk jaar. Want ik werd steeds meer wie ik moest zijn om nu te doen wat ik doe. Soms met tegenwind en in elk geval vaak met tegenzin vanwege het regime, worstelde ik door die basisschool heen en werd ik steeds beter in het creëren buiten het gebaande pad.

Omdat ik nu ook weer even die heimwee voelde wist ik in elk geval dat ik een super mooie vakantie heb gehad! En weet ik bovendien dat het komende jaar ook weer veel goeds gaat brengen. Inmiddels worstel ik me niet meer door het leven maar geniet ik gewoon van het gedoe dat het werken tegen de stoom in nu eenmaal oplevert. Ik hou ervan, ik ben ervoor in de wieg gelegd.

Ik had voor mijn vakantie de brieven die ik wekelijks voor de winkel schrijf al voorbereid. Best gek want ik schrijf altijd echt in het moment zelf. Maar toch is het aardig gelukt.

Terwijl ik dus op een hele relaxte vakantie was kon alles daardoor wel echt helemaal zinken en zakken. Ik hoefde stomweg niks nada noppes te doen.

Want daar waar ik eerst voor Ronny zijn taken erbij had gedaan in zijn vakantie, deed hij dat nu voor mij. Doordat er vakantierust in de winkel heerste lukte dat prima voor een korte tijd.

De dagelijkse dingen van winkel gleden van mij af en ik verwonderde mij inderdaad over de hoeveel dingen die we al gedaan hadden toen ik al kamperend mijmerend de afgelopen jaren overzag. De uitgestelde boodschappen, de zero-waste herbruikbare verpakkingen actie, de gitaar buiten, de sos-groenten pakketten. En er komt ook nog heel veel meer, dat kan niet missen.

Ik heb enorm veel zin in de komende periode. Want zoals ik zo vaak zeg: komen vanaf niks naar waar we nu zijn was moeilijker dan doorstappen van waar we nu zijn naar de klanten-coöperatie. Daardoor kan er nog meer genoten worden tussendoor!

En dingen doen die je nog nooit eerder hebt gedaan kunnen je verrassend makkelijk afgaan. Ik leerde in de vakantie suppen. Ik ben helemaal geen waterdier. Dus alles op en in water jaagt mij eigenlijk angst aan. Maar ik deed het toch en ik vond het nog leuk ook. 😉

Dat beloofd heel veel goeds voor het komende seizoen!

De onderstaande foto’s vatten de vakantie helemaal samen. Ik zag haast geen levende ziel, ik was alleen maar buiten en genoot van het verder niks nada noppes. 😉

Je huid, de begrenzing van binnen en buiten…. Als je wilt uitstralen wie of wat je bent dan is het niet handig om er verwassen basics voor te dragen. Die kunnen nooit en te nimmer je mooie innerlijk filteren naar buiten toe… Het allermooiste ondergoed is dan amper goed genoeg…

En dus vandaag had ik een afspraak bij Famke C. Zonder twijfel de meest prettige onderbroekenwinkel van heel Friesland. Daar waar de dogma’s die ik heb over mezelf en hoe ik me mag laten zien volledig afwezig zijn. Daar waar ze overtuigd zijn dat elke vrouw schitterend is. Daar heb ik me vandaag ondergedompeld. Een warm bad, zelfs als je er bloot voor in je niksie moet staan. Wat een toffe vrouwen werken daar! En wat voel ik me ook weer op en top vrouw.

En dan nu een verhaal dat mega ultra persoonlijk en dus kwetsbaar is…

Ooit, in een lang lang lang geleden verleden ‘moest’ ik van Robert elk seizoen naar mijn tante toe. Ze werkte in een mooie lingeriewinkel. Hij vond dat ik minimaal elke drie maanden iets voor mezelf mocht kopen om letterlijk te belichamen hoe ik me figuurlijk van binnen voelde. Of eigenlijk, hoe hij mij zag en hoe hij hoopte dat ik me ook zo zou gaan voelen…

Hij grinnikte er altijd bij dat dat dus echt heel veel meer verfijnder was de de verwassen Hema basics die ik droeg. (en nu, beken ik met schaamrood op de kaken, vaak weer draag…)

Want zelf kan en kon ik daar nogal wat anders over denken. De neiging om mezelf slechts een assepoester te vinden was en is er eentje die dus altijd op de loer ligt… Door de dingen die gebeuren in mijn leven kan ik mezelf soms niet meer waard vinden dan praktische kleding waarin gewerkt kan worden. Mooi zijn? Wat heeft dat voor nut? Allemaal uiterlijk vertoon, het leven is niet voor de mooi… Geboren om te zwoegen ben ik, dus dat zal ik dat ook doen. Dus wat nou verfijnd ondergoed? Want naast dat dat mooi is is het ook geldverkwisting. Veel te duur en luxe voor een werkpaard als ik ben…

Maar ondanks dat wij ons geld goed moesten beheren vond Robert dat er voor mij toch echt een shopbudget moest komen. We waren ons aan voorbereiden op een tijd dat Robert wellicht lang zou moeten revalideren in Groningen. We woonde in het Zuiden, en omdat ik die tijd niet wilde missen zou ik niet veel kunnen werken in zo’n revalidatieperiode. Ik spaarde dus letterlijk voor mijn basisbehoeften als eten en een tijdelijk dak boven mijn hoofd, zodat ik tijd had voor een mogelijk heel belangrijk tijdperk in Robert’s en mijn leven. Een periode die we alleen maar aan zouden durven en kunnen als we er beide helemaal konden zijn. Dus was een buffetje met euro’s van groot belang.

Die periode is er helaas nooit is gekomen, ik had mijn gespaarde geld wel keihard nodig om in die eerste periode na Robert’s overlijden rustig aan weer bij mezelf te komen voordat ik weer volle bak aan het werk kon.

Dat broodnodige sparen van toen ging dus sowieso ten koste van kleding en al helemaal van kleding die alleen ik en Robert zouden zien…

Die Hema basics waren toch beste goed genoeg…???

‘Nou nee dus’, vond hij. ‘Bij lange na representeert dat niet wie je bent en je zegt bovendien zelf van spullen in je huis dat je daar op moet letten. Alleen dingen bewaren en gebruiken die echt bij je passen, de rest moet weg want dat is ballast. Het zijn je eigen regels als het om materie gaat Monique. Dus waarom zou je dan in hemelsnaam genoegen nemen met het simpelste van het simpelste dat je ook nog eens direct draagt op je huid tot het tot de draad toe versleten is?’

En hij had, zoals zo vaak, meer dan gelijk…

Je ondergoed, of liever dus; je lingerie want dat is een veel passendere benaming voor het breekbare waarover het werkelijk gaat, draag je op je huid… BENG, die kwam binnen…

Je huid, de begrenzing van binnen en buiten….

Als je wilt uitstralen wie of wat je bent dan is het niet handig om er verwassen basics voor te dragen. Die kunnen nooit en te nimmer je mooie innerlijk filteren naar buiten toe… Het allermooiste ondergoed is dan amper goed genoeg…

En dus vandaag had ik een afspraak bij Famke C. Zonder twijfel de meest prettige onderbroekenwinkel van heel Friesland. Daar waar de dogma’s die ik heb over mezelf en hoe ik me mag laten zien volledig afwezig zijn. Daar waar ze overtuigd zijn dat elke vrouw schitterend is. Daar heb ik me vandaag ondergedompeld. Een warm bad, zelfs als je er bloot voor in je niksie moet staan. Wat een toffe vrouwen werken daar! En wat voel ik me ook weer op en top vrouw.

Ik heb er alle reden toe om dat weer te voelen. Dankjewel lief leven, dat je mij weer zoveel aanreikt. Dankjewel Famke C. Ik ben oneindig dankbaar dat ik het weer gedurfd heb.

• 

Het seizoen van de leeuw is begonnen melde Lief Leven gisteren al.

Ik dacht persoonlijk dat het al bijna 48 jaar bezig was…

Ik ben zelf jarig in het laatste deel van het sterrenbeeld. En iedereen weet: het venijn zit hem in de staart!

Het zal daarom vast en zeker geen toeval zijn dat deze ochtend al drie keer mijn haarelastiekje uit mijn haar is gerold vrees ik… Ik ben nogal op stoom aan het komen.

Morgen in de nieuwsbrief het bericht dat je alvast je winkeldeel kunt kopen. Want de mensen hebben gewoon al zin om bij te dragen, dus waarom wachten tot dingen helemaal officieel zijn als het nu al kan?

Ook meesurfen op deze leeuwinnen-vibes?

https://jouwdagelijksekost.nl/de-klanten-cooperatie/

#wereld: #maakjeborstmaarnat#ikhoumenietlangerin

‘Ja maar Monique, het kan toch ook mislukken?’ ‘Ja’, zeg ik dan met een knipoog. ‘Maar dat kan het al al die tijd. Ik geef die kans gewoon geen aandacht, dan kan dat ook niet groeien en het succes dus wel. En het grote verschil is dat ik eerder niet zo in mijn financiële kaarten liet kijken. Maar omdat het oprichten van de coöperatie openbaar is deel ik mijn financiële open keuken met jullie. Ik ben altijd al met low budget tot hele vermogende projecten gekomen. Vooraf zou niemand daar een stuiver voor hebben gegeven. Maar toch is het gelukt om mijn vermogen letterlijk en figuurlijk te laten groeien. Want waarom denk je dat ik de rijkdom had om 50 tot 60 duizend euro in mijn eentje te kunnen investeren in deze winkel? Dat kan alleen omdat ik heel goed met muntjes kan spelen. ;-)’

Ik schrijf met onregelmaat op deze ‘oude’ website… Eigenlijk wil ik dit wel veel vaker doen, zeker nu mijn privéleven weer zo turbulent is.

De liefde die mij naar Friesland liet verhuizen is er niet meer in die vorm… De liefde voor het leven houd mij hier. Want het leven is hier goed. Een hele interessante tijd om over te schrijven dus. De levenslessen buitelen over elkaar heen. Maar ik gun mezelf geen tijd om te schrijven. De winkel of eigenlijk de transformerende stap waar de winkel voorstaat vraagt veel tijd en aandacht.

Niet dat dat erg is want ik val volledig samen met de winkel en de missie. In de uitzending waarin ik te gast was komt dit ook weer naar voren. Ik BEN de winkel, of beter gezegd ik ben waar de winkel voor staat. En het is tijd om een positie in te nemen waarin ik het idee van de winkel groter kan laten worden.

Het voelt trouwens belachelijk onbescheiden om te stellen dat het bedrijf dat ik begonnen ben nu zo groot is dat ik er meerdere mensen van wil laten genieten…

Meerdere mensen moeten er een plek in vinden… Of dat nu aan de werkkant of aan de klantkant is dat doet er niet toe. Er moeten veel meer mensen gaan genieten van het plan achter de winkel.

Een eerlijk en gezond voedselsysteem dat gebouwd wordt op het lege speelveld. Daar waar we geen last hebben van de systeemfouten (boeren met subsidies laten concurreren met boeren zonder is natuurlijk ondoenlijk! Ik vertel er nog wel eens wat meer over.)

Dus we moeten durven bouwen aan iets nieuws. We moeten de mensen vinden die hierin ook geloven en bereid zijn mee te bouwen.

Eigenlijk speelt mijn hele leven zich af op dit wonderlijke lege speelveld waar nog ruimte is om te experimenteren. Ik hou niet van de dingen waar de massa zich bevindt. Ik hou van tegenwind, want anders kun je niet vliegeren. Ik hou van zelf creëren en de verantwoordelijkheid nemen voor de gefaalde én de geslaagde pogingen.

Daarom kon ik, waarschijnlijk juist doordat mijn liefdesrelatie verbroken werd, weer komen tot iets dat mezelf weer ver oversteeg. Want ik moest nu wel aan mezelf denken, het kon niet meer anders.

Als je basis blijkt te brokkelen moet je zorgen voor een nieuw steviger fundament. En die heb ik gevonden! Ik ging weer naar een volgend level in het spel. Ondernemen met het smalle verdienmodel van de afgelopen jaren heeft zich bewezen. Het moest even zo om te laten zien dat het kon en dat het tegen alle economische wetmatigheden in zou gaan lukken.

Nu ga ik voor groot en minder smal omdat er meerdere mensen op moeten staan. Iedereen moet het goed hebben. Niemand moet geldzorgen hebben, ik zelf dus ook niet…

Ik heb een visie, een idee, een blik op de toekomst, een moonshot… Het komt allemaal niet uit de lucht vallen. Is het de optelsom van alles wat ik hiervoor al deed en voor stond. Het is zinderend spannend en mooi om te realiseren.

‘Ja maar Monique, het kan toch ook mislukken?’ ‘Ja’, zeg ik dan met een knipoog. ‘Maar dat kan het al al die tijd. Ik geef die kans gewoon geen aandacht, dan kan dat ook niet groeien en het succes dus wel. En het grote verschil is dat ik eerder niet zo in mijn financiële kaarten liet kijken. Maar omdat het oprichten van de coöperatie openbaar is deel ik mijn financiële open keuken met jullie. Ik ben altijd al met low budget tot hele vermogende projecten gekomen. Vooraf zou niemand daar een stuiver voor hebben gegeven. Maar toch is het gelukt om mijn vermogen letterlijk en figuurlijk te laten groeien. Want waarom denk je dat ik de rijkdom had om 50 tot 60 duizend euro in mijn eentje te kunnen investeren in deze winkel? Dat kan alleen omdat ik heel goed met muntjes kan spelen. ;-)’

Luister en kijk je mee naar mijn ideeën die voor een deel in deze talkshow voor het voetlicht komen? Ik zit er heerlijk op mijn praatstoel.

Er zijn van die momenten… dan is alles uitgelijnd. Ik heb ze steeds vaker. Of ze vallen me in elk geval meer op dan voorheen. Afgelopen week had ik weer zo’n prachtig moment.

Een jonge gast van een jaartje of, hooguit, 20 sloft binnen. Petje op, en zo’n lage heupjeans aan zodat ik kan zien wat voor stoere boxer hij draagt. Hij heeft een postuur dat dat ook nog ruimschoots hebben kan, en dat weet hij ook Bovendien heeft hij een mega relaxt aura om zich heen.

Onverschillig is zeker niet het juiste woord, maar ik snap dat sommige mensen, die geen 20 meer zijn, deze jongens zo typeren…

Ik help ondertussen een oudere dame en eerlijk is eerlijk… Ik denk dat ie door zijn moeder is gestuurd voor iets… Maar niets was minder waar!

“Mevrouw, wat verkoopt u hier zoals?” Hij klinkt oprecht geïnteresseerd.”Ik verkoop alles wat je in de supermarkt ook vindt maar dan lokaal en duurzaam.”

Ik hou het bewust heel kort, rekeninghoudend met de gemiddelde spanningsboog van de jeugd… Wederom een misrekening…

Ik had gerust mijn lange versie kunnen doen want de jongen zegt: “Beter mevrouw. We moeten een beetje passen op de aardbol, ja toch?! Kijk ik bedoel, wie weet nou nog wat bijvoorbeeld Vlierbloesem doet?”

Hij wijst de pot aan waar deze gedroogd in zit te wachten om thee te worden. Ik knik hem bevestigend toe en hij vervolgt: ‘Ja man, maar het is best wel moeilijk zeker om dit te runnen? Je moet wel echt hart voor de zaak hebben, wat ik je zeg man.”

Ik vraag hem wat hij doet. Hij studeert retail en ondernemerschap. We praten verder en ik merk steeds meer dat deze jonge jongen helemaal snapt waarom ik me elke dag zo druk sta te maken en risico neem.

Hij praat in zijn heerlijke jongeren zinnen ik in mijn doorgewinterde activisten taaltje. We verstaan elkaar prima! Het moet heel grappig zijn om te horen.

Als ik ben uitverteld over de coöperatie reageert hij: Sooo, respect man, jij bent gewoon de bank te slim af met het coöperatieplan. Je hebt wel vet veel lef om dit te doen.”

Ik geef hem gelijk en vind het super om aan hem uit te leggen hoe wij inderdaad ons eerste investeringsgeld terug krijgen als de coöperatie vol komt. En dat wij daarmee de kans hebben om nummer twee en drie en zo verder op te richten.

Te gek om te merken dat hij in één keer snapt dat als ik het concept, bij wijze van spreken, aan hem zou verkopen hij naar de bank moet om geld te lenen. Daarmee is hij slaaf van het financiële circuit geworden. En bovendien heeft hij dan virtueel geld geleend dat hoog in de economie terugstroomt. Door het aan de klanten in veel kleine stukjes zelf te verkopen komt er niet méér geld bij maar gebruiken we echt geld, dat laag in de economie al aanwezig is, gewoon opnieuw.

Als het aan mij ligt komt er nooit meer een bank die verdient aan geld dat niet eens echt bestaat, maar dat wij wel met rente moeten terugbetalen. En laat het nou net aan mij liggen in dit geval .

Zijn oog valt op de schelp met de salistick van de Tuin_van_de_toekomst ‘Verkoop je die ook los?” “Nee, zeg ik met een knipoog. De schelp krijg je er sowieso bij. Dat is een gift van moedernatuur. Neem maar een foldertje mee dat er bij zit. Dan snap je nog beter wat voor waardevols je meeneemt.”

“Wow, cool dit! Zijn stoere onaantastbare uitstraling wijkt even iets om zijn ontzag de ruimte te geven. Hij maakt een vuist en tikt er als volwaardig rapper mee op zijn borst; Respect” Hij zegt het zacht en kijkt onder zijn pet naar mij en ik zie inderdaad eerbied.

En wij zien elkaar…

Mijn dag kan niet meer stuk. Dit soort ontmoetingen… Ik doe het ervoor! De jeugd en de toekomst. Met jongens als deze komt alles echt nog helemaal goed.

Dat wordt weleens gevraagd. En als ik eerlijk ben ‘vrees’ ik van niet. Maar eigenlijk vrees ik het niet echt hoor. Je zou ook kunnen zeggen dat ik nooit werk namelijk! Want wie doet wat hij leuk vindt hoeft nooit te werken.

Ik heb meegekregen dat werken aan de volgende punten moet voldoen:

Het is niet leuk;
Je wordt er erg moe van;
Het duurt erg lang;
En je krijgt er bovendien heel weinig geld voor…

Heel lang heb ik er last van gehad. Echt heel veel, want wat ik deed was leuk, ik werd er wel moe van maar kreeg er minstens zoveel energie voor terug en het duurde precies zo lang als dat ik er plezier in had. En tenslotte merk ik dat ik er zoetjes aan ook nog eens een eerlijke financiële beloning voor krijg!

Ik had daardoor een enorm schuldgevoel… Want het leven was toch bedoelt om te ploeteren en niet om er een feestje van te maken…??? Ik hoorde er niet echt bij omdat ik een andere vorm liet ontstaan.

Tot ik er achter kwam dat ik het dus kon omdenken! Ik kon besluiten dat ik kennelijk niet hoefde te werken. Ik ben een pro in Pippi Langkous zijn. 😉

Toen ik drie jaar geleden aan het grote winkelavontuur begon heeft dat ‘extreme vormen’ aangenomen. Het werken was een feestje omdat het ging over de grote mondiale transformatie om weer in balans te brengen. En mijn levensthema gaat over comfortabel zijn binnen grote omwentelingen. Ik ben niet geheel toevallig agogisch geschoold.

Met de winkel drukdoende was ik was een schakel in de hele grote verhaal. Wow, hoe gaaf is het om hiervan een onderdeel te mogen zijn!!! Nou heel gaaf dus.

Drie jaar terug schreef ik een eerste verhaaltje, eigenlijk zat de kern er al in. Dat komt omdat wij zijn begonnen met de winkel vanuit het waarom. We gingen dit hele gedoe immers aan om een eerlijke en een gezonder voedselsysteem te ondersteunen.

Daarom wist ik toen al dat het niet bij één winkel zou blijven als het aan mij lag. En het lag aan mij want ik stond aan het roer. Hihihi, zooooo leuk!!!! Ik hoefde alleen dat omslagpunt maar te zien waar er én voldoende omzet zou zijn én voldoende maatschappelijke draagkracht. Want deze Pippi gaat het natuurlijk niet gewoon gewoon doen. 😉 Het vergt wel al mijn talent om deze volgende stap te voltooien. Een fikse maar fijne uitdaging!

En voor wie nog twijfelt of ik het allemaal niet gewoon uit mijn duim zuig dat ik aan zo iets groots meewerk? Dit schreef ik drie jaar geleden na het succes van de eerste pop-up. Die dus mega risicovol was want we investeerde serieus geld zonder zeker te weten of we door zouden kunnen gaan. Maar of je gaat er voor, of niet. En ik ben er vol voor gegaan! Helemaal op mijn manier, mijlpaal na mijlpaal halen.

Want ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan!

https://jouwdagelijksekost.nl/blog/eentje-uit-de-oude-doos/

Ik schrijf brieven met mijn 90+ achternicht.

Deze keer twijfelde ik kort of ik haar wel de details over de winkel kon vertellen. Want ze is dan wel heel erg goed bij de tijd, maar snapt ze deze stap ook? Lukt het mij wel om dat via een brief over te brengen?

Nou en of ze dat begreep!

Ik kreeg per ommegaande een brief van haar terug! Wat een power heeft deze vrouw. Fijn om deels het zelfde DNA te hebben ook! Ik deel een stuk van de briefwisseling met jullie. Niet alles, want er zijn ook mooie privé-dingen besproken die jullie lekker helemaal niks aangaan.

Ga je off topic Monique? Nee zeker niet! Bij het Wijplukkendedag-leven hoort financiële gezondheid. Veel meer dan je zou denken hou ik van geld. Maar niet in de huidige zin. Onderaan mijn blog schrijf ik dat ik wel een boek zou kunnen schrijven over mijn talent om te sparen.

Ik spaar altijd voor vrijheid, het aller duurste en hoogste goed dat je kunt kopen met geld.

Wie zich vrijheid kan veroorloven kan echt doen waarvan je voelt dat er toe doet. Wie slaaf is van het geldsysteem moet vaak door en door en door. Dus ja, daarom hou ik van heel veel geld in het laatjes, om de juiste dingen (wat dat ook mag zijn), te doen.

Hoe laat jij je geld rollen en voor jou en jouw omgeving werken?

Financieel soeverein zijn… Is dat een te groot woord? Ik denk van niet.

Lees, kijk en luister naar hoe ik er naar kijk in mijn brief, filmpje en blog van de week hoe eenvoudig je het geldsysteem ten gunste kunt keren.

Deze week heb ik Catharina Nynke Rinzema een brief gestuurd. Ik ken haar al heel lang. Ik spreek haar te weinig naar mijn zin.

Ze is gewoon heel goed in het aanvoelen van de veranderingen die nu eenmaal bij het leven horen. En ze is dan vooral goed in het aanvoelen van de kansen die dat vervolgens biedt. Nu wij zo’n grote transformatie gaan doormaken met de winkel is het dus echt de hoogste tijd om het met haar eens over geld te hebben.

Hahaha, niet het eerste onderwerp dat je zou verwachten misschien? Maar wel een hele belangrijke en bovendien zinvolle in deze tijd!