Al dagen spoken de thema’s door mijn hoofd wat ik de wereld wil vertellen over jou Rob. Hoe kan ik daar nu een juiste keuze in maken…???

Jij was altijd degene die nog een keer een kritische blik wierp op mijn tekstjes op wijplukkendedag… Je vond het meestal wel prima, hier en daar paste je een detail aan. Ik vertrouw er nu maar op dat je de volgende tekst ook goed zult vinden.

De laatste dagen was onze verbijstering groot. We hielden rekening met een krappe vijf jaar toen we hoorden dat het Groningen verhaal niet door ging. Dat het amper 5 dagen werden totdat het noodlot toesloeg hadden we met geen mogelijkheid kunnen verzinnen.

Gelukkig hebben we vlak voor de “verhuis” naar de IC nog kunnen praten. Je hebt me, naast de ontelbare ik-hou-van-jou’s,nog een keer gezegd dat ik scherp moest blijven opletten of in de komende dagen het moment zou komen om “over te gaan naar een nieuwe dimensie” zoals je dat zelf zei. Ik heb je beloofd ook in deze moeilijke dagen eerlijk tegen je te zijn. Dat was tenslotte één van de absolute waardes in onze relatie. Eerlijkheid en gelijkwaardigheid. Hoewel ik de opdracht onvoorstelbaar moeilijk vond, moeilijker dan wat ik ooit daarvoor ook maar had gedaan wist ik dat ik het zou kunnen. Het zou namelijk egoïstisch zou zijn van mij om je proberen hier te houden. Als je klaar zou zijn voor de overstap zouden we, hoe moeilijk ook, los van elkaar verder gaan…

De eerlijkheid bleef gehandhaafd tot het laatste moment. De gelijkwaardigheid kwam wel tijdelijk in gevaar omdat je zo kwetsbaar en afhankelijk werd in korte tijd. Op het moment dat we wisten dat dit “het moment” was kwam de gelijkwaardigheid wonderbaarlijk genoeg weer terug. Jij liet mij merken door een minuscuul knikje dat je mij vertrouwde en ook klaar was. Er was niets meer te halen hier voor jou. Je had alles gegeven wat er te geven was. Ik was er, voor zover dat kon, ook klaar voor. Je lichaamstaal liet mij zien dat je de strijd los kon laten. Ik voelde geen angst meer. Ik wist opeens zeker dat het ons gelukt was beide onafhankelijk te blijven. We zouden elkaar ontzettend gaan missen maar het was zonder twijfel het beste zo. Mijn hart, wat eerder die week keer op keer brak omdat ik je zo zag lijden, stroomde nu weer over van liefde voor je zoals het dat bijna 17 jaar heeft gedaan.

Ik had al vaker gezegd dat als het leven een computerspelletje was jij op 1 van de hoogste levels aan het spelen was. Je was veel verder dan wij allemaal in mijn ogen. Je wijsheid, je optimisme en je humor waren volgens mij zo groot dat ik vaak grapte over je “Goeroe-status”. Je grinnikte dan wat en hielt wijselijk je mond. Naar een citaat van de Dijk zei ik vaak dat jij stil kon zeggen, waar geen woorden voor bestaan. Ik ben enorm van die zwijgzaamheid gaan houden.
Het is dan nu ook zeker niet zo dat het “Game over” is. Integendeel, je bent weer een level verder gekomen. Alleen, en dat is nogal lastig voor mij en misschien ook wel voor jou, dat level is niet meer hier. We zullen elkaar fysiek moeten missen. Hoewel je nog volop genoot van alles was je blijkbaar toch klaar???

Je hebt mij, zoals gezegd, in elk geval genoeg meegegeven zodat ik verder kan. Je hebt mij bijvoorbeeld geleerd dat ik kwetsbaar mag zijn. En vooral dat die kwetsbaarheid me alleen maar krachtiger zal maken. Daardoor komt er namelijk veel meer hulp naar mij toe uit onverwachte hoeken, zo was jou stellige overtuiging. Volgens jouw heldere redenering was het zo dat als ik van andere hulp krijg ik weer in staat zou zijn om synergie te ervaren zoals wij dat samen ook konden beleven. Het 1+1=3 effect, zoals wij dat dan noemden. Ik heb de afgelopen week al ervaren dat wij niet langer jij en ik zijn Rob, maar dat wij een steeds wisselende samenstelling zal gaan krijgen. Ik word ondersteund door heel veel verschillende mensen. Ik wil me ook graag laten ondersteunen. Ik beloof je dat ik niet zelf zal ploeteren, maar hulp zal vragen als dat nodig is

Je hebt mij, naast deze les, ook laten ervaren dat er prachtige dingen ontstaan als je vertrouwen hebt in de mensen en de dingen die gebeuren. De ragfijne lijn tussen fatalisme (Dingen gaan nu eenmaal zoals ze gaan, daar kun je niets aan doen) en de regie voeren (Dingen gaan zoals ze gaan maar er is wel te sturen) bleef bij jou altijd haarscherp. Jij was de regisseur van jouw leven! Je weigerde simpelweg om energie te stoppen in zaken die nergens toe zouden leiden. Maar je gaf alles wat er te geven was als je wist dat er winst te halen was voor je zelf of voor een ander. Er lekte geen energie weg onder jouw regie. Zo deed je dat steeds, tot het allerlaatste moment al had je mij, je beste vriend en je broers nodig om dit helder voor je te maken.
Toen je het nog gewoon zelf kon leek je het meestal moeiteloos te doen. Ik weet dat je het heel bewust deed en dat het soms toch ook wel pijn deed. Maar je liet jezelf nooit overmeesteren door die pijn. Als het maaien van het gras je teveel werd was je ook weer tevreden met de mediterrane uitstraling van de grindtuin. Als lopen niet meer kon dan bood de rolstoel uitkomst. Ingeplakt als Michelin-mannetje met skibroek en warme muts liepen we vele heerlijke kilometers samen. Je fiets kreeg een hulpmotortje en je trapte er weer lustig op los.
Zelfs toen ik dus uiteindelijk aan je aangaf dat er geen perspectief meer was accepteerde je dat en pleegde je geen verzet meer.
Ik hoop dat ik ooit in staat ben ook op deze zuivere wijze om te gaan met situaties. Inzet plegen als dat nodig is, en dingen accepteren als het moet. Het maakt het leven makkelijker en mooier.

Wat mijn leven in elk geval ook veel mooier maakte waren je ontelbare attente en originele acties.
Een paar losse euro’s tussen mijn boterhammen voor een ijsje op een warme zomerdag.
Zomaar een zakje snoepjes om uit te delen aan de mensen met wie ik die dag zou optrekken.
Je regelde soms per verrassing een onverwacht muziekje uit mijn autoradio. Stiekem verwisselde je de cd voor een exemplaar met een nummer wat ik erg mooi vond.
Je veranderde de welkomsttekst op mijn gsm steeds weer in een ander lief berichtje.
Zo toverde je met gemak een glimlach op mijn gezicht die de rest van de dag niet meer zou verdwijnen.

Lieve Robert, Dankjewel voor alle prachtige momenten. Zoals jij wenste zal ik je meenemen in mijn hart en je niet proberen te bewaren in materiaal. Ik hoef niet bang te zijn dat mijn herinneringen vervagen ze hebben namelijk een onuitwisbare indruk gemaakt en staan diep in mijn geheugen gegrift.

Ik ben erg trots dat ik bijna 17 jaar jouw vrouw heb mogen zijn. Huub van de Lubbe heeft een nummer geschreven wat door mij voor jou geschreven had kunnen zijn.

Terug naar: in memoriam